ลอเรนดา ลอง พลเมืองของนาวาโฮซึ่งเคยเรียนโรงเรียนประจำของรัฐบาลกลางตั้งแต่ยังเป็นเด็กสาว เป็นผู้สนับสนุนนักเรียนที่โรงเรียนริเวอร์ไซด์อินเดียนในวันนี้บริตทานี เบนด์อะเบาท์ สำหรับ NPR ซ่อนคำบรรยาย
คำบรรยายสลับ
บริตทานี เบนด์อะเบาท์ สำหรับ NPR
ลอเรนดา ลอง พลเมืองของนาวาโฮซึ่งเคยเรียนโรงเรียนประจำของรัฐบาลกลางตั้งแต่ยังเป็นเด็กสาว เป็นผู้สนับสนุนนักเรียนที่โรงเรียนริเวอร์ไซด์อินเดียนในวันนี้
บริตทานี เบนด์อะเบาท์ สำหรับ NPR
ในช่วงบ่ายที่ร้อนอบอ้าวของฤดูร้อนปีที่แล้ว โรงเรียน Riverside Indian School ดึงดูดฝูงชนจากทั่วโอคลาโฮมา ผู้สูงอายุและสมาชิกในครอบครัวขับรถหลายชั่วโมงเพื่อไปโรงยิมของโรงเรียนที่พักอาศัย พวกเขาวางแถวเก้าอี้เต็มพื้นที่และยัดอัฒจันทร์ขึ้นไปบนจันทัน แต่เมื่อเรียกประชุมทุกคนก็เงียบ
เผชิญหน้ากับการบรรทุกผู้โดยสารจำนวนมากของชนเผ่าคือเดบ ฮาแลนด์ รัฐมนตรีกระทรวงมหาดไทยของสหรัฐฯ และผู้ช่วยเลขานุการ ไบรอัน นิวแลนด์ พวกเขาเดินทางมาจากวอชิงตันเพื่อฟังให้นานที่สุดเท่าที่ผู้คนต้องการจะพูด เรื่องที่อยู่ในมือ? ที่ที่พวกเขานั่งอยู่
โรงยิมตอนนี้เปล่งประกายด้วยอุปกรณ์ใหม่และมีกำแพงที่อุทิศให้กับ "Tribes of Riverside" สัญลักษณ์ของริเวอร์ไซด์ใหม่ หนึ่งที่มีพนักงานส่วนใหญ่เป็นชาวพื้นเมืองและเน้นการปฏิบัติทางวัฒนธรรม แต่สำหรับคนจำนวนมากที่นี่ โรงเรียน Riverside Indian ครั้งหนึ่งเคยเป็นฝันร้ายที่ตื่นขึ้น
คนแรกที่พูดคือชายอายุ 85 ปีที่มีผมสั้นสีเกลือและพริกไทยซึ่งใช้ไม้เท้าช่วยพยุงตัว Donald Neconie เข้าเรียนที่โรงเรียนนี้เมื่อกว่า 60 ปีที่แล้ว
"มันเป็น 12 ปีแห่งนรก" เขาบอกกับเจ้าหน้าที่ เขาเล่าให้ฮาแลนด์และนิวแลนด์ฟังว่า เมื่อเขามาถึงโรงเรียนครั้งแรก เจ้าหน้าที่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนนักโทษอย่างไร
“ตอนที่ฉันไปถึงที่นั่น พวกเขาพาฉันลงไปชั้นล่าง ถอดเสื้อผ้าของฉันออกทั้งหมด และโยนของเขียวๆ เต็มตัวฉัน” เนโคนี่กล่าว
เขาเล่าถึงช่วงเวลาของเขาที่นี่ว่าเป็นประสบการณ์ที่ถูกล่วงละเมิดทั้งทางอารมณ์และทางร่างกาย และกล่าวว่าครูบางคนมักจะทุบตีนักเรียนเป็นประจำเพราะแสดงท่าทีไม่เหมาะสมหรือเพียงเพราะพูดภาษาของพวกเขาเอง
ประสบการณ์เลวร้ายถึงขนาดเมื่ออาคารหลังหนึ่งที่ริเวอร์ไซด์หรือที่รู้จักกันในชื่อ Kiowa lodge ถูกไฟไหม้ เขายืนอยู่ข้างๆ และโห่ร้องว่า "ฉันหัวเราะเมื่อพวกเขารื้อมันลง"
ประวัติแม่น้ำ
ริมแม่น้ำตั้งอยู่บนเนินเขาที่มองเห็นแม่น้ำ Washita ใน Anadarko ซึ่งเป็นใจกลางของอินเดียนคันทรีทางตะวันตกเฉียงใต้ของรัฐโอคลาโฮมา นี่คือดินแดน Caddo, Delaware และ Wichita โรงเรียนเปิดทำการในปี พ.ศ. 2414 และเป็นหนึ่งในสี่โรงเรียนประจำนอกเขตสงวนที่ยังคงเปิดดำเนินการในสหรัฐอเมริกาจนถึงปัจจุบัน
ภาพเก่าของโรงเรียนอินเดียนริเวอร์ไซด์ใน Anadarko, Oklaสมาคมประวัติศาสตร์โอคลาโฮมา ซ่อนคำบรรยาย
คำบรรยายสลับ
สมาคมประวัติศาสตร์โอคลาโฮมา
ครั้งหนึ่ง โอคลาโฮมามีจำนวนโรงเรียนประจำของรัฐบาลกลางอินเดียมากที่สุด คือมากกว่า 80 แห่ง ตามข้อมูลของแนวร่วมการรักษาโรงเรียนประจำแห่งชาติชนพื้นเมืองอเมริกัน. นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งว่าทำไมจึงได้รับเลือกให้เป็นจุดแรกในทัวร์ "Road to Healing" ของรัฐมนตรีมหาดไทย Haaland: ความพยายามเป็นเวลานานหลายเดือนเพื่อฟังประสบการณ์ของพวกเขาจากผู้รอดชีวิตจากโรงเรียนประจำ
ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มีการจุดประกายใหม่ให้กับโรงเรียนประจำเหล่านี้ หลังจากที่กระทรวงมหาดไทยยอมรับเป็นครั้งแรกว่ามีบทบาทในการสร้างระบบนี้ในปี 1819 และเปิดโอกาสให้มีการทารุณกรรมทางร่างกายและอารมณ์ เด็กพื้นเมืองถูกบังคับให้ต้องอดทนในขณะที่เข้าเรียน พวกเขา.
รายงานที่ออกโดยแผนกเมื่อปีที่แล้วอธิบายว่าโรงเรียนเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามของรัฐบาลกลางที่มีมายาวนานในการลบล้างภาษาและวัฒนธรรมพื้นเมือง และบังคับให้ชาวพื้นเมืองละทิ้งที่ดินของตนและรับเอาวัฒนธรรมคนขาวมาใช้
โรงเรียนอินเดียนริมแม่น้ำใน Anadarko ใจกลางประเทศอินเดียทางตะวันตกเฉียงใต้ของรัฐโอคลาโฮมาสมาคมประวัติศาสตร์โอคลาโฮมา ซ่อนคำบรรยาย
คำบรรยายสลับ
สมาคมประวัติศาสตร์โอคลาโฮมา
ปู่ย่าตายายของ Haaland ถูกพาตัวไปและถูกบังคับให้เข้าโรงเรียนประจำ “ฉันต้องการให้ทุกคนรู้ว่าฉันอยู่กับคุณในการเดินทางครั้งนี้ และฉันอยู่ที่นี่เพื่อรับฟัง” เธอบอกกับฝูงชน
ในขณะที่หลายคนในโรงยิมเป็นผู้รอดชีวิตจากยุคโรงเรียนประจำ แต่คนอื่นๆ ก็มาเพื่อเรียนรู้และรับฟัง ประวัติของโรงเรียนเหล่านี้สัมผัสได้มากกว่านักเรียนที่เข้าเรียน ผลกระทบของพวกเขาครอบคลุมหลายชั่วอายุคน
“ฉันจะฟังไปกับเธอ ฉันจะเศร้าไปกับเธอ ฉันจะร้องไห้ และฉันจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดของเธอเมื่อเราคร่ำครวญถึงสิ่งที่เราสูญเสียไป โปรดรู้ไว้ว่าเรายังมีอีกมากที่จะได้รับ การเยียวยาที่สามารถช่วยชุมชนของเราจะไม่ ต้องเสร็จในชั่วข้ามคืน แต่มันจะเสร็จ” ฮาลันด์กล่าวพร้อมกลั้นน้ำตา
ในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 โรงเรียนเหล่านี้หลายแห่งปิดตัวลงเนื่องจากรายงานการละเลยและการล่วงละเมิด ในขณะที่โรงเรียนที่ยังคงอยู่ได้สร้างการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ สี่ยังคงเปิดในวันนี้
ตั้งแต่ Neconie และคนอื่นๆ เข้าร่วม นักเรียนพื้นเมืองหลายพันคนเดินผ่านห้องโถงและหอพักของโรงเรียน และตอนนี้ไม่เหมือนกับในสมัยของ Neconie นักเรียนเลือกที่จะเข้าเรียนที่ริเวอร์ไซด์ แต่ทำไม?
ริมแม่น้ำในวันนี้
ในหลาย ๆ ด้าน ริเวอร์ไซด์ดูเหมือนโรงเรียนอื่น ๆ เวลา 8 โมงเช้า เสียงประกาศตอนเช้าของทุกวันดังไปทั่วระบบ PA และนักเรียนที่พลัดหลงหนึ่งหรือสองคนรีบไปเรียนสายไม่กี่นาที
วิทยาเขตที่แผ่กิ่งก้านสาขาเป็นการผสมผสานระหว่างอาคารใหม่และอาคารที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ควบคู่ไปกับอาคารที่เก่าและทรุดโทรม บางหลังมีอายุเก่าแก่ตั้งแต่สมัยเริ่มก่อตั้งโรงเรียน มีห้องเรียนเคลื่อนที่สองสามห้อง โรงนาเก่าสีแดง และสนามบาสเก็ตบอลใหม่เอี่ยม ทั้งหมดนี้ดูแลโดยแอมเบอร์ วิลสัน ครูใหญ่ของโรงเรียน
"เจ้าหน้าที่ของเราทำงานอย่างหนักเพื่อให้นักเรียนรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้าน" เธอกล่าว
และสำหรับนักเรียนริมน้ำเป็นบ้าน. ยังคงเป็นโรงเรียนประจำ ดังนั้นจึงมีหอพักและสิ่งอำนวยความสะดวกที่ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นวิทยาลัยระดับต้นมากกว่าโรงเรียนมัธยมหรือมัธยมต้น
แอมเบอร์ วิลสันสอนที่ริเวอร์ไซด์มาหลายปีและปัจจุบันเป็นครูใหญ่ เธอเชื่อว่าการก้าวไปข้างหน้านั้นสำคัญกว่าการจมอยู่กับอดีตของโรงเรียน "ลูก ๆ ของเราสมควรได้รับสิ่งที่เราสามารถให้พวกเขาได้ในอนาคต"บริตทานี เบนด์อะเบาท์ สำหรับ NPR ซ่อนคำบรรยาย
คำบรรยายสลับ
บริตทานี เบนด์อะเบาท์ สำหรับ NPR
"ฉันมักจะพยายามกลั่นกรองว่า 'ถ้ามันดีพอสำหรับลูกของฉัน มันก็ดีสำหรับลูกของใครก็ได้'" วิลสันกล่าว "นั่นคือวิธีที่ฉันบริหารโรงเรียนมาโดยตลอด"
แม้ว่า Wilson และเจ้าหน้าที่ที่นี่จะไม่อนุญาตให้เราเข้าชั้นเรียนหรือสัมภาษณ์นักเรียน แต่เธอก็พาเราไปรอบๆ เรียกร้องความสนใจไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม และทักทายทุกคนแทบทุกคน
ท่าทางร่าเริงและร่าเริงของเธอแปลเป็นการตกแต่งของโรงเรียน ห้องนั่งเล่นรวมตกแต่งด้วยผ้าห่มลวดลายและงานศิลปะบนผนัง ในห้องน้ำ แม้แต่ม่านอาบน้ำก็มีสีสันสดใส
เธอบอกว่าพวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในการตกแต่งในช่วงที่มีโรคระบาด ริเวอร์ไซด์ปิดให้บริการแก่นักเรียนในปี 2020 และ 2021 โครงการใหญ่ของเธอคือเปลี่ยนรถพ่วงคันหนึ่งของโรงเรียนให้กลายเป็นสถานเสริมความงามเพื่อให้นักเรียนเลือกรองเท้า ชุด และเครื่องประดับสำหรับงานพรอม .
พื้นที่นั้นเป็นการระเบิดของกำมะหยี่สีชมพูและสีดำที่มีเลื่อมมากมาย “เราได้เครื่องประดับที่นั่นแล้ว เรามีขนมให้พวกเขาด้วย” วิลสันกล่าว "นี่คือประสบการณ์งานพรอมเต็มรูปแบบ"
การตกแต่งส่วนใหญ่ของโรงเรียนสดใสและมีชีวิตชีวา แต่ก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจเช่นกัน ตั้งแต่ภาพจิตรกรรมฝาผนังบนผนังไปจนถึงภาพข่าวในหนังสือพิมพ์บนกระดานข่าว ทุกอย่างแสดงให้เห็นว่านักเรียนอเมริกันอินเดียนภูมิใจในความเป็นอินเดีย
สิ่งที่ Donald Neconie ไม่เคยเห็นในช่วงเวลาที่เขาอยู่ที่นี่
วิธีการใหม่นี้จะกรองเข้าไปในหลักสูตรด้วย วิลสันกล่าวว่ากิจกรรมทางวัฒนธรรม ได้แก่ การทำกลอง การทำขลุ่ย การทำกระโปรงริบบิ้น การทำรองเท้ามอคคาซิน แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น ตาข่ายดักฝัน วัฒนธรรมถูกรวมเข้ากับชั้นเรียนให้มากที่สุด โดยเฉพาะชั้นเรียนศิลปะของเบนจามิน แบล็กสตาร์
แบล็คสตาร์เข้าเรียนที่ริเวอร์ไซด์ในฐานะนักเรียน จากนั้นกลับมาเมื่อไม่กี่ปีก่อนเพื่อเป็นครูสอนศิลปะของโรงเรียน เขากล่าวว่าหลายอย่างเปลี่ยนไปตั้งแต่เขาเข้าร่วม อาคารส่วนใหญ่ใหม่กว่าและให้ความสำคัญกับการอนุรักษ์วัฒนธรรมมากขึ้น
อีกความแตกต่างใหญ่? นักเรียนบางคนเคยสวมเสื้อผ้าแบบดั้งเดิม เช่น กระโปรงผูกโบว์และรองเท้าหนังนิ่ม เพื่อให้รู้สึกผูกพันกับวัฒนธรรมของตน
“มันเป็นภาพที่น่าทึ่งมากที่ได้เห็น” แบล็คสตาร์กล่าว
เขารู้สึกมีแรงดึงให้กลับมาที่ริเวอร์ไซด์ พี่น้องของเขาก็มาร่วมงานด้วย และพ่อแม่ของเขาก็ได้พบกันที่โรงเรียนประจำ นักเรียนหลายคนมาที่ริเวอร์ไซด์เพราะพ่อแม่หรือพี่น้องของพวกเขาเคยเรียนที่โรงเรียนนี้ด้วย
นักเรียน "ร้องเพลงเก่า" ที่ Keechi Cottage at Riverside ในปี 1954สมาคมประวัติศาสตร์โอคลาโฮมา ซ่อนคำบรรยาย
คำบรรยายสลับ
สมาคมประวัติศาสตร์โอคลาโฮมา
แม้จะมีประวัติที่เก่าแก่อยู่บ้าง แต่นักเรียนในรุ่นหลัง ๆ มองว่านี่เป็นวิธีที่จะได้รับการศึกษาที่ดีขึ้นจากบ้านเกิดของพวกเขา มันมาพร้อมกับความท้าทายของตัวเอง แต่ Blackstar รู้สึกว่าอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เหมือนใครในการช่วยเหลือนักเรียน
"เราทุกคนมีเป้าหมายนั้น เราทุกคนมีเป้าหมายนั้นในการให้ความรู้แก่เด็กๆ เหล่านี้" เขากล่าว "ด้วยวิธีนี้ พวกเขาสามารถกลับไปที่เขตสงวนของพวกเขา ไปยังชุมชนของพวกเขา และเผยแพร่สิ่งนั้น"
ย่าของแบล็กสตาร์ก็ไปที่ริเวอร์ไซด์เช่นกัน เมื่อ 75 ปีที่แล้ว เขาบอกว่าเธอเสียชีวิตก่อนที่พวกเขาจะได้พูดถึงประสบการณ์ของเธอที่ริเวอร์ไซด์ แต่เขาก็ยังเห็นเธออยู่บ่อยๆ รูปสมัยเรียนของเธอแขวนอยู่ที่โถงทางเดินนอกห้องเรียน
Benjamin Blackstar สอนศิลปะที่โรงเรียน Riverside Indian เขาเข้าเรียนที่นี่ในฐานะนักเรียนพร้อมกับพี่น้องของเขาบริตทานี เบนด์อะเบาท์ สำหรับ NPR ซ่อนคำบรรยาย
คำบรรยายสลับ
บริตทานี เบนด์อะเบาท์ สำหรับ NPR
Benjamin Blackstar สอนศิลปะที่โรงเรียน Riverside Indian เขาเข้าเรียนที่นี่ในฐานะนักเรียนพร้อมกับพี่น้องของเขา
บริตทานี เบนด์อะเบาท์ สำหรับ NPR
เธอรายล้อมไปด้วยภาพบุคคลในชั้นเรียนปี 1948; นักเรียนเกือบทั้งหมดยิ้มกว้าง Blackstar หวังว่าคุณย่าของเขาจะมีประสบการณ์ที่ดีที่นี่ ในขณะที่หลายๆ คนไม่เคยได้รับ
การจัดการกับความทรงจำอันเจ็บปวดที่โรงเรียนมีเป็นสิ่งที่ครูและผู้บริหารส่วนใหญ่มีปัญหาในการอธิบาย
เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล เนื่องจากบทสนทนาเหล่านี้ไม่ใช่บทเรียนประวัติศาสตร์ธรรมดาๆ สำหรับครูและผู้บริหารหลายคน อดีตของโรงเรียนผูกติดอยู่กับบาดแผลทางใจระหว่างรุ่น
Wilson กล่าวว่าประวัติศาสตร์ของโรงเรียนไม่ได้สอนอย่างเป็นทางการในห้องเรียน เธอบอกว่าเธอเชื่อว่าวิธีที่ดีที่สุดในการรักษาจากมันคือการก้าวผ่านมันไป
“สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่ก้าวไปข้างหน้าจากจุดที่เราอยู่ตอนนี้และไม่จมอยู่กับอดีต ฉันไม่ใช่คนที่ส่องกระจกมองหลังตลอดเวลา” เธอกล่าว "ฉันไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนั้นมาเบี่ยงเบนความสนใจจากงานที่เรากำลังทำอยู่และสิ่งที่เราอยากทำ"
และสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ตอนนี้คงจะเหลือเชื่อสำหรับนักเรียนเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว
แต่อนาคตที่ริเวอร์ไซด์มีความหมายหรือไม่ไม่เคยมองย้อนกลับไป?
สำหรับผู้รอดชีวิตจากระบบโรงเรียนประจำ คำตอบคือไม่
มันต้องใช้ชุมชน
Lorenda Long พลเมืองของ Navajo Nation ต้องการให้แน่ใจว่าโรงเรียนประจำของอินเดียที่ยังคงเปิดดำเนินการอยู่ในปัจจุบันเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับนักเรียนชาวพื้นเมืองรุ่นใหม่ที่ต้องการเข้าเรียน
เธออยู่ในโรงยิมที่งานฤดูร้อนที่ริเวอร์ไซด์ และบอกฮาแลนด์และผู้ช่วยเลขานุการ ไบรอัน นิวแลนด์ เกี่ยวกับประสบการณ์ของเธอที่โรงเรียนกินนอนของรัฐบาลกลางอินเดียในรัฐแอริโซนา: โลเวอร์ กรีสวูด ใกล้กับสถานที่ที่เธอเติบโตในเขตสงวนแห่งชาตินาวาโฮ
เธอบอกว่าเธอจากไปหลังจากนักเรียนอีกคนทำร้ายเธอตอนเธออายุ 9 ขวบ
"ฉันไม่เคยถูกตีมาก่อน" Long พูดถึงนักเรียนที่มีอายุมากกว่า “ฉันตกใจมากและเริ่มร้องไห้ คุณรู้ไหม และเขาเพิ่งพูดคำสบถกับฉัน”
แม่ของเธอดึงเธอออกมา แต่รีบส่งเธอไปโรงเรียนประจำอีกแห่ง เพราะเธอไม่สามารถดูแล Lorenda และพี่น้องของเธอได้
ที่งาน Road to Healing ที่ริเวอร์ไซด์ เธอพูดโดยตรงกับผู้นำชนเผ่าบางคนที่อยู่ในกลุ่มผู้ฟัง โดยบอกพวกเขาว่าพวกเขาจำเป็นต้องช่วยให้พลเมืองของชนเผ่ารุ่นเยาว์ได้รับการศึกษาที่ดีขึ้น
“เป็นพวกเราที่ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อคนหนุ่มสาวของเรา” เธอกล่าว "เราจะคาดหวังให้คุณ Haaland ทำทุกอย่างด้วยตัวเองไม่ได้"
Long กำลังขว้างเข้ามาแล้ว
นับตั้งแต่เธอย้ายไปที่ Anadarko เมื่อกว่า 10 ปีก่อน Long รับหน้าที่ดูแลนักเรียนนาวาโฮรุ่นเยาว์ที่ย้ายไปโอคลาโฮมาเพื่อเข้าเรียนที่ริเวอร์ไซด์ ซึ่งเป็นผู้ที่อาจรู้สึกคิดถึงบ้านเล็กน้อย เธอทำตามคำแนะนำของเพื่อนที่เป็นที่ปรึกษาที่นั่น
เธอบอกว่าเธอเหมือนคุณย่าของนักเรียน "ฉันต้องการสนับสนุนให้คุณมีการศึกษา" เธอบอกนักเรียน “ฉันอยากให้คุณรู้ว่าฉันอยู่นี่ ถ้าเธอต้องการฉัน โทรหาฉันได้เลย”
ปีละสองครั้ง เธอเชิญนักเรียนนาวาโฮทุกคนที่ริเวอร์ไซด์มาร่วมงานสังสรรค์พิเศษ โดยเธอทำอาหารแบบดั้งเดิม เช่น สตูว์เนื้อแกะและขนมปังทอด
เธอต้องการให้นักเรียนรู้ว่าโรงเรียนเหล่านี้สามารถเป็นสถานที่ที่ดีได้ แม้ว่าจะเป็นมรดกตกทอดที่ยากลำบาก แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับนักเรียนเช่นเธอและ Neconie จะผ่านมานานแล้ว แต่ความทรงจำในช่วงเวลาเลวร้ายเหล่านั้นยังคงอยู่
“เด็กบางคนจะวิ่งหนี และเด็กบางคนจะตายจากการวิ่งหนี ได้รับอันตรายจากการวิ่งหนี” เธอกล่าว "และมีเด็กบางคนที่ถูกล่วงละเมิดทางเพศ" ตอนนี้เธอเสริมว่า "ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก"
ศิษย์เก่าจากทศวรรษที่ผ่านมาพูดคุยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับครู หรือการทัศนศึกษาระหว่างที่พวกเขาเป็นนักเรียนที่นี่ โรงเรียนมีกลุ่ม Facebook ของศิษย์เก่ามากกว่า 3,000 คนซึ่งภูมิใจในคำขวัญของโรงเรียนที่ว่า "เมื่อกล้าหาญ กล้าหาญเสมอ"
อนาคตของริเวอร์ไซด์
ศิษย์เก่าคนหนึ่งที่ใช้งานอยู่ในกลุ่ม Facebook คือ Leandra Johnson — เธอชื่อ Diné เธอจบการศึกษาจากริเวอร์ไซด์ในปี 2550 และปัจจุบันอาศัยอยู่ที่บลูมฟิลด์ รัฐนิวเม็กซิโก
เธอออกจากโรงเรียนมัธยมของรัฐที่เธอเคยเรียนในเมือง Huerfano รัฐนิวเม็กซิโก และไปจบที่ Riverside ซึ่งเธอบอกว่าเธอได้รับการศึกษาที่ดีขึ้น และมีญาติที่ทำงานที่นั่น นั่นคือ จูเนียร์ ลุงของเธอ
“ฉันใช้เวลาช่วงฤดูร้อนกับเขาและครอบครัวของเขาที่นั่น และฉันก็ตกหลุมรักโรงเรียนแห่งนี้” จอห์นสันกล่าว
"และฉันคิดว่าตั้งแต่ฉันอยู่ป.6 ฉันก็อ้อนวอนพ่อแม่ว่าไปได้ไหม?"
เมื่อเธอเข้าเรียนที่ริเวอร์ไซด์ จอห์นสันกล่าวว่า เรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ของประวัติศาสตร์ที่มีปัญหาของโรงเรียนรวมอยู่ในหลักสูตรแล้ว.เธอยังได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ชนพื้นเมืองอเมริกันว่าเธอเป็นไม่เคยสอนที่โรงเรียนรัฐบาลของเธอในนิวเม็กซิโก เช่น การบังคับย้ายชาวนาวาโฮหลายพันคนออกจากเส้นทาง Long Walk ที่น่าอับอายในปี 1863-1866
เธออ่านรายงานโรงเรียนประจำของรัฐบาลที่เผยแพร่เมื่อต้นปีนี้ และรู้สึกเสียใจที่เห็นริเวอร์ไซด์อยู่ในรายการ เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญที่จะต้องสอนประวัติศาสตร์ของโรงเรียนให้กับนักเรียน
จอห์นสันจำได้ว่ารู้สึกสบายใจมากขึ้นที่ริเวอร์ไซด์เพราะเธออยู่ท่ามกลางนักเรียนและครูชาวพื้นเมืองคนอื่นๆ รวมถึงแอมเบอร์ วิลสัน ครูใหญ่คนปัจจุบัน ซึ่งจอห์นสันบอกว่าช่วยเลี้ยงดูเธอ รู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวที่นั่น
ตอนนี้เธอมีลูก 3 คน และไอดเรียนคนโตของเธอ ซึ่งเป็นนักเรียนเกรด 7 ขี้อายที่ชอบวิทยาศาสตร์และวิดีโอเกม อยากไปริเวอร์ไซด์
Aydrian รู้เกี่ยวกับประวัติของโรงเรียนประจำเหล่านี้จากการศึกษาของเขาเอง: ดูวิดีโอเกี่ยวกับเรื่องนี้ทางออนไลน์และสารคดีทางทีวี เขารู้ว่าเด็กๆ ถูกบังคับให้ไป และพวกเขาสูญเสียภาษาและวัฒนธรรมไป เขาคิดว่ามันสำคัญสำหรับนักเรียนที่จะเรียนรู้ประวัติศาสตร์นอกเหนือจากการได้รับอิสระและบทเรียนชีวิตที่โรงเรียน
“แม่ของฉันบอกฉันว่ามันสนุกและเธอได้เพื่อนมากมายจากทั่วประเทศ” Aydrian กล่าว "ฉันอยากไปริเวอร์ไซด์ เพื่อดูว่าเป็นอย่างไรสำหรับฉันและเปรียบเทียบประสบการณ์ของฉันกับแม่และคุณย่าของฉัน"
อัลลิสัน เอร์เรรา, KOSU